Openluchtklassen
Bosklassen Dag 4
Kukelekuku! De haan kraait… Nee, geen haan, het is een juf die de kinderen komt wekken, het is weer tijd om op te staan. Geeuw, zucht, slaapzakken over het hoofd, oh nee, nu al? Onze slaapkopjes komen nog uit een diepe slaap. Wanneer we aan de ontbijttafel zitten, een half uurtje later, zijn de magen al wakker geworden. De chocopops glijden de keeltjes in. Die keeltjes zijn zo gesmeerd om een eerste serenade te brengen aan Senne. We hebben een tiener erbij! Senne mag zijn verjaardag in Durbuy vieren! Dat mag hij doen met een heuse everzwijnentocht.
Benieuwd of het vijfde leerjaar vandaag Marcus, het grote everzwijn, zal spotten. Gewapend met veel stilte gaan ze op pad. Eerst een heuse klim door een oude watervalbedding. Die moet op een bepaalde moment overgestoken worden door een spoorwegtouwenbrug over te steken. En dat op grote hoogte! Een overwinning voor iedereen, want iedereen doet dit gewoon. Op het plateau aangekomen, worden de instructies gegeven van hoe-je-je-moet-gedragen-wanneer-je-een-everzwijn-tegenkomt. In de eerste plaats: heel stil zijn! Want we willen natuurlijk het grootste everzwijn spotten. En ja, hoor! Ergens worden de poten gezien, wat verder horen we het geronk, is dat daar niet tussen de struikjes het oog? Dat moet!!! Is dat geluk dat het twee dagen lukt om everzwijnen te zien of pure juiste techniek? Nee, het is de camouflage, modder op het gezicht en blaadjes op je haar, dat is de truc! We gaan de berg naar beneden in stijl: met een deathride! Er wordt toestemming gevraagd om te gillen tijdens deze dolle rit! Tuurlijk, dat mag, tenminste als je nog stem hebt. Want na drie volle dagen op stap beginnen daar de eerste mankementjes te komen.
De kinderen van het vijfde eindigen hun avonturentocht waar het zesde bezig is. Die zijn aan het rotsklimmen. Met voeten, handen en… hun glimlach. Na het klimmen mogen ze nog eens een aapje spelen op de apenbrug en er volgt nog een coole rappel. Benen open, check! Voetzolen op de rots, check! Benen strekken, check! Helemaal over de rand gaan hangen, ……. check! Dat is toch even alle moed bijeen schrapen! Maar we hebben echte helden bij, bijna iedereen durft het aan en bedwingt de verticale bergwand.
We mogen de innerlijke mens nog eens verwennen, dat hebben we wel verdiend. Ook vanmiddag zijn de rijen aan de keuken lang om bij te halen. Wat schaft de pot? Spinazie, puree, Fish Sticks, maar eerst lekkere preisoep. Als dessert krijgen we een gezonde peer. Toffe peren hier in LPM!
De visjes in onze buik kunnen lekker verteerd worden tijdens onze volgende actie. We gaan op weg naar Petite Somme. Een dorpje op zo’n 6 km van Durbuy. De wandeling brengt ons langs de Ourthe, heuvels op, beekjes over, door leuke bossen, met een koekje in ons hand en slurpend van een sapje. Daar zien we onze bestemming: het kasteel van Radhadesh. Even een hele andere activiteit dan we deze week hebben gedaan. Hier krijgen we uitleg over de mensen die hier wonen. Ze hebben een kleitekening op hun gezicht, dragen een zakje rond hun nek en eten vegetarisch. De kinderen stellen veel vragen en hier wordt eerlijk op geantwoord. We leren een liedje en jarige Senne mag mee slaan op de drum. Er is nog een tweede drum, die is voor de jongen die morgen jarig is, Staf.
Het busje brengt ons terug naar ons verblijf. Wat zijn we blij dat we niet de hele tocht terug moeten doen met onze voetjes. Die hebben hier al goed gewerkt!
Bonk-bonk-bonk! Er komt luide muziek uit de grote zaal. Discolichten vliegen door de ramen! Er is een heuse fuif voor ons georganiseerd met alle scholen. Een fuif mét eten! En braadworst komt rechtstreeks van de barbecue, in een broodje, in de monden! Njammie én terwijl maar dansen. Ons eten wordt verteerd terwijl we dansen. De lichamen zijn vermoeid, nu mogen onze hersentjes even aan het werk.
Jos ‘Leen’ Brink is in levende lijve naar Durbuy gekomen voor ‘Wedden dat’! Elke ploeg probeert een opdracht uit te voeren. De andere ploegen schatten in of ze dat gaan kunnen of niet. Zo kunnen ze punten verdienen of verliezen. Er wordt serieus ingezet om de opdrachten te doen slagen. De winnende ploeg verdient een prijs, een prijs voor iedereen. 😉
Na al die energie, moeten we even tot rust komen. We doen onze pyjama’s aan, halen onze slaapzak en ons kussen en die laatste overgebleven snoepjes. We installeren ons in onze refter voor een film. Vele oogjes vallen dicht in de donkere zaal… en wie nog even wakker kon blijven, valt wat later snel in slaap in het stapelbed.
Morgen begint de zware taak om de koffers te pakken. Maar ook dat zal goed eindigen! Daarna gaan we nog even het stadje in waar we een fotozoektocht zullen doen. Na een (dat weten we nu al) welsmakend middagmaal zullen we de bus instappen richting kathedraal Weerde. De ouders zullen ons staan opwachten (via Smartschool zullen ze horen wanneer we ongeveer zullen aankomen), hun gemiste zoon en/of dochter tevreden in de armen sluiten, een moddervaliesje in de was steken en alle spannende verhalen aanhoren die misschien soms iets van de waarheid afwijken. De juffen zullen hun vuile was even laten staan, hun vermoeide stemmen laten rusten, in hun zeteltje in slaap vallen zonder nog een verslagje te typen van de laatste dag.
Mike… drop… slaapwel!
Bosklassen dag 3
Kinderen die twee nachten op rij zo goed gaan slapen en rustig wakker worden, verdienen een lekker ontbijt met warme chocolademelk. We kunnen het niet genoeg bejubelen hoe een flinke slapers we bijhebben!
Na het ontbijt vertrokken we met de bus naar Wéris. Gids Kristien vertelde over de menhirs en hunnebedden en onze kleine avonturieren hingen aan haar lippen. Er werden levensbelangrijke vragen beantwoord met behulp van een pendel en er werd gemediteerd totdat ze in hogere sferen zaten. Toen we helemaal zen waren, pepten we ons op om te zoeken naar de witte menhir bovenaan de berg. De korte, maar krachtige klim bleek voor enkele benen teveel, maar de prachtige natuur met laaghangende mist en de motiverende woorden van de juffen en medeleerlingen hielpen hen erdoor. Oef, na een klim, komt altijd een afdaling, dit verliep veel vlotter (en zonder accidenten). Onderweg maakten we nog een stop bij het duivelsbed. Na de uitleg van de gids, mochten de kinderen zelf beslissen of ze dit aanraakten of niet, want dit zou ongeluk brengen volgens de legende. Ik vertelde jullie reeds dat we echte durvers meehebben, dus velen namen het risico…als dat maar goed komt! Gelukkig geraakten we heelhuids terug in LPM en werden we zelfs beloond met een lekkere stoofvlees friet. Er werd gesmuld totdat de buiken bijna barstten. “We are Belgium, we love stoofvlees met friet, with a kwakske mayonaise on the side, alstublieft!” Wat een timing van meester Tom om net dán aan te komen voor een bezoekje, hij at mee als een echte Belg en straffe verhalen werden uitgewisseld. Die zware lunch moest er daarna weer afgetraind worden, dus vertrokken we wat later alweer te voet naar het touwenparcours. Duidelijke instructies werden gegeven, dus gordels werden omgekeerd aangedaan, touwen van ziplines werden foutief vastgeklikt, …met andere woorden, we blijven verder werken aan het werkpuntje ‘begrijpend luisteren’. Dubbele pret dus ook aan de touwen: kinderen die vasthingen, juffen die tegen de netten vlogen omdat ze niet begrepen hoe we moesten remmen, … Het werd een pittige strijd, soms met tranen, maar ook met mooie momenten binnen onze groep om elkaar te helpen in het verleggen van grenzen. Het geduld (en de blaas ook) werd op de proef gesteld, aangezien we allemaal aan dezelfde kabel vastzaten. Slechts 2 leerlingen moesten gered worden door monitor Mega Toby, de rest geraakte er op eigen krachten.
Meester Tom gaf een bootcamp aan de leerlingen die terug op de begane grond stonden tot het parcours weer kinderloos was. We keerden voldaan terug naar het hotel.
Eindelijk tijd voor een verfrissende douche, lekkere tomatensoep en boterhammen.
Ook al zijn er al een aantal hese piepstemmetjes, toch waagden we ons aan een heuse zangstonde. Ja ja, alle talenten worden hier onderzocht.
De meeste leerlingen hoopten na deze intense dag op een avondje chillen op hun bed, maar dat was zonder de enthousiaste leerkrachten gerekend… We wrongen onze voeten terug in de wandelschoenen en deden een reflectorentocht, op zoek met de zaklamp naar foto’s van dieren. Wat we niet wisten, was dat dit een stijl en modderig bos was. Lap, daar ging ons frisgewassen lichaam en propere kleren! Met de V van Vuil, Voldaan, Vermoeid en Veel zin in een goed bedje, stapten we terug naar de kamers. Tot morgen!
Bosklassen dag 2
We ontwaakten uit onze mooie droom, ongelooflijk, geschiedenis werd geschreven. We herinneren ons niet hoeveel jaar het reeds geleden is dat de eerste bosklasnacht -én ochtend zó rustig verliep. Wat een engeltjes hebben we toch bij. We moesten ze rond half 8 zelfs uit Dromenland halen, heerlijk! Aan het ontbijt zagen we kleine oogjes en kinderen die stijf waren van het wandelen en de vele trappen. Ze geraakten nog net tot aan de keuken om de kommen conflakes telkens te hervullen.
Na het verkwikkende ontbijt, trokken we opnieuw onze stapschoenen aan. Veters knopen is nog een werkpuntje, maar geen paniek, we hebben hier oefenmomenten genoeg! We leerden hen de dubbele knoop en legden hen uit dat die haakjes bij wandelschoenen echt wel een nut hebben! Om de vijf minuten komen de veters hier los, wat echt ‘not done’ is in dit heuvelachtige gebied. Sommigen laten hun veters zelfs strikken door medeleerlingen, wat een complementaire groep!
Klaar voor onze oriëntatietocht in dit prachtig weer. Met kompas en de nodige geschreven instructies vertrokken onze dappere strijders in kleine groepen met een juf het bos in. Als bij wonder brachten de leerlingen elke juf veilig en wel, en op tijd terug naar de startlocatie! ‘Één groep vond onderweg zelfs een gesloten zak snoep, dit object overleefde de tocht jammer genoeg niet. Iedereen werd daarna beloond met everzwijnenballetjes met appelmoes en koude groentjes. De monitoren moesten wel even verduidelijken hoe die balletjes gemaakt worden, anders durfde niet iedereen ervan eten. De grapjes zwierden de pan uit, dat heb je dan met 72 tieners in huis natuurlijk… Met een maag vol balletjes trok het zesde op evenzwijnentocht, ze moesten vluchten van het grootste evenzwijn van Durbuy en na die heroïsche en angstige (doch voor sommigen ongeloofwaardige) wandeling, belandden ze via een deathride terug op de begane grond. De monitor deed er zelfs een salto bij, onder luide aanmoediging van onze kids. Ondertussen trotseerden de leerlingen van het vijfde leerjaar de Waalse rotsen al klimmend en rappellend. Het werd al snel duidelijk dat we echte durvers mee hebben op bosklassen. Knap om te zien hoe iedereen elkaar helpt en aanmoedigt, grenzen worden hier elke dag verlegd!
Opdrachten zoals ‘wat neem ik mee’, ‘hoe doe ik een veiligheidsgordel aan’, … verlopen echter wat stroever. In de natuur lijkt de concentratie al wat sneller weg te vliegen, gelukkig hadden de juffen voldoende slaap om dit geduldig op te vangen.
De buitenlucht zorgt voor goede eters en hongerige kinderen, we smulden van de lekkere spaghetti bolognese, in de keuken konden ze de Weerdse eters niet volgen!
Door de vermoeidheid werd het avondprogramma aangepast, we bleven op het terrein en speelden een groot cluedospel. De kinderen douchten allemaal en schreven een brief naar het thuisfront. Het werd duidelijk dat brieven schrijven echt verouderd is voor de jeugd! We zagen omslagen zonder postzegels, adressen zonder naam, postkaarten met postzegel in een geloten evelop zónder postzegel, een adres en postzegel op de achterkant van de envelop, een land boven een straat, een envelop met enkel een naam erop… hopelijk zijn er flexibele en creatieve postbodes in Wallonië en komt jullie post tijdig aan!
Bosklassen dag 1
Eindelijk was het zover… gepakt en gezakt (sommigen precies voor 2 weken), met een grote glimlach of een klein hartje stapten we de bus op. We willen graag alle ouders bedanken die ons hielpen om de bagage in de aanhangwagen te krijgen!
Na enkele kilometers gebruikelijke Belgische file, zetten we toch maar een film op. Maar door technische problemen zat de film van ‘Ice Age’ vast in de Dvd-speler, we zagen hem in het Engels en in het Frans. Eens in Wallonië kwam de zon erdoor en rond 11.00 uur kwamen we aan op onze bestemming.
Teamwork was nodig om alle valiezen naar de kamers te krijgen. De leerlingen leerden hoe een hoeslaken eruitziet, waarom het 4 hoeken heeft en wat de functie ervan is. Ze installeerden zich met veel jolijt.
Na al dat harde werk hadden ze wel lekker eten verdiend! De vol-au-vent met patatjes vulden de buiken rijkelijk. Daarna was het tijd om de stad in te trekken. Met een grappige en boeiende gids leerden we de geschiedenis van Durbuy kennen. De leerlingen hielpen om dit verhaal visueel te maken met hun acteertalenten, wat soms leidde tot hilarische taferelen. Ze veranderden in ridders, graven, boeren, zangers, … de koeienoorlog werd nagebootst en enkele gelukkigen mochten zelfs trouwen!
Na deze les geschiedenis, trokken we naar het sportveld om een reuze Mastermind te spelen. Door opdrachten uit te voeren, konden ze een kleur verdienen om zo te zoeken naar de juiste combinatie. De kinderen van 5 en 6 moesten samenwerken en leerden elkaar zo op een creatieve manier wat beter kennen. Maar na een tijdje sloeg de vermoeidheid toe. Geloof het of niet, maar nog voor het avondeten vroegen er al enkelen om te gaan slapen! Dat was buiten ons druk programma gerekend natuurlijk!
We genoten van een lekkere warme tas soep en wat boterhammen met beleg, een bron van energie wat nodig was voor de volgende activiteit!
We trokken warme kledij aan die vuil mocht worden en de zaklampen mochten mee. De tocht in het donker was al een avontuur op zichzelf, vooral de oversteek via een wiebelbrug over de Ourthe was erg spannend. Eens aangekomen op onze bestemming werd de legende verteld over de herder, het verloren schaap, het donkere gat in de aarde en de speleoloog. We kregen een helm aan en mochten zelf op onderzoek in de grot. Er werden veel angsten overwonnen: kleine ruimtes, vleermuizen, grote spinnen, … Onze zonnewijzertjes kunnen alles aan!
Om aan onze 13.000 stappen te geraken, wandelden we terug naar ons hotel. Tijd om al deze ervaringen te laten bezinken. We schreven onze avonturen naar het thuisfront, speelden een gezelschapsspel of lazen rustig een boekje.
De dames smeerden hun nachtcrème aan, de heren kamden hun gel uit de haren, de tanden kregen een fluorlaagje, de knuffels werden geknuffeld, wat deed het deugd om de schoenen uit te trekken en in een zachte slaapzak te kruipen.
Je zou denken dat deze engeltjes snel in dromenland zouden vertoeven, maar niets was minder waar. Onze duveltjes waren duidelijk nog niet uitgebabbeld!
Maar de aanhouder wint… hopelijk houden ze dit dan ook aan tot 07.30 morgenvroeg!
